Sahnelenemeyen Oyun

Biran nefessiz kaldı kadın.Hayatında hiçbir zaman,hiçbir gün böyle bir şey yaşamamıştı. Midesinde korkunç bir yanma,kalbinin tam orta yerinde tonlarca büyüklüğünde bir yük…

Zor zoruna nefes almaya çalışıyor ve neler olduğunu anımsamak istiyordu.Ama başaramıyor her geçen saniye acısı biraz daha artıyordu.Birkaç saniyeliğine hayat durmuştu sanki sadece kendisi ve çektiği acı vardı hayatta.

Sonra önünde duran bardaktan birkaç yudum su içerek nefes alışını kolaylaştırmaya çalıştı. Hayat tekrar devam ediyorken neler olup bittiğini hatırlamalıydı.

Birkaç saniyeliğine gözlerini yumdu.Gördüğü yüz hiçte yabancı değildi ona.Ama bir fark vardı ortada; o yüz artık eskisi gibi gülümsemiyordu.Gözlerinde her zamanki ışık yoktu.Baktığı anda o gözlere kadının içini ısıtan o ışık kaybolmuştu.

Kadının canı yanıyor ve nefes alamıyordu hala.Tüm bunların sebebi birkaç dakika önce yaşadıkları,duydukları,gördükleri ve anlattıklarıydı.

Kadının gözlerinden iki ufak yaş süzülüverdi yanaklarına.O yaşlar bile anlamıştı kadının içindeki sıkıntıları.Yaşlar bile akmak istemiyordu artık,yerlerini kan damlacıklarına bırakıyorlardı.Kadının gözlerinde atık sadece kanlar süzülüyordu.

Hayatı boyunca hiç duymadığı bir acıyla boğuşurken gözyaşları bile terk etmişti onu.Onlar bile bu duruma daha fazla dayanamamışlar ve kuruyarak yerlerini kan damlacıklarına bırakmışlardı.

Kadın silkelenerek kendine gelmek istedi.Ama işte yine aynı yüz,aynı bakışlar,aynı ifade… Tam karşısındaydı işte.Kadın ‘Ben bu haldeysem ya o…’ diye düşündü.Ya o ne haldeydi?

Çok sevmişti kadını,canından bile çok…Beklide kadın öyle sandı.Ama ne olursa olsun yaşanan en güzel masaldı.Acı verse de,acıtsa da kadının canını sık sık; yaşadığı en güzel masaldı.

Kadın daha perde bile açılmadan ‘Sahne boşalsın!’ demişti.Oysa henüz sergilenmemişti oyun. Sonunu tahmin edemezdi, ama ne olursa olsun sonunun kötü olacağına inandı hep.Ne yaşanırsa yaşansın sonu mutsuz bitecekti kadın için.O yüzden izlemeyi bir an bile düşünmedi bu oyunu.

Kendi için değildi elbet bu tutumu.Ne olursa olsun kendisi sadece bir seyirci olarak kalacaktı bu oyunda.Ama oyuncular yorulacaktı.Gönlü elvermezdi bu duruma.

Bitmişti işte…Her şey bitmişti.Bu oyunda henüz başlamadan, daha perde bile açılmadan bitmişti.Acıyacaktı bir süre elbet canı,gitmeyecekti adamın görüntüsü gözünün önünden.Ama alışacaktı,alışmalıydı.Hayat devam ediyordu işte.Yaşamalıydı…

12/01/2009